Mijn interview bij Rijnmond over zelfredzaamheid tegenover quick fixes bij ADHD

In mijn praktijk zie ik al 25 jaar dat duurzame verandering pas ontstaat als we leren aansluiten op ons brein - met eigen ritmes, impulsen, talenten en uitdagingen - in plaats van het proberen te dempen.

Soms zijn pillen tijdelijk nodig zoals bijvoorbeeld voor een schoolkind met ADHD dat op geen enkele andere manier leerbaar kan zijn. Maar als we alleen daarop leunen, slaan we iets héél belangrijks over: het ontwikkelen van zelfkennis, strategieën en veerkracht. Zelfredzaamheid vergroten kost tijd en inzet maar wat je daarmee opbouwt is per definitie een stuk stabieler.

In dit artikel komt die gedachte duidelijk naar voren via het verhaal van Lodewijk - iemand die jarenlang medicatie gebruikte, maar er uiteindelijk voor koos zijn eigen weg te vinden. We raken meteen ook een breder vraagstuk aan: waarom is er zoveel verschil in medicijngebruik tussen verschillende regio’s? En wat zegt dat over hoe we met ADHD omgaan in onze maatschappij?

Wat mij opvalt in mijn praktijk:

• Jongvolwassenen willen geen quick fix meer - ze willen begrijpen hoe hun brein werkt.

• De schaamte rond een diagnose is aan het verdwijnen. ADHD wordt meer erkend en gerespecteerd.

• Mensen zijn opgelucht en blij als ze hun brein gaan herkennen en accepteren.

• Steeds meer bedrijven en organisaties kopen trajecten in voor werknemers.

Ik blijf me inzetten voor zelfredzaamheid en onafhankelijkheid van quick fixes: of medicatie, of coaching, of een bewust gekozen combinatie - afgestemd op wie je bent en waar je naartoe wilt.